Van wandelpad naar levenspad

Voorjaar 2018, ik was volkomen van mijn padje, de weg kwijt en verdwaald in heftige emoties en gebeurtenissen.

Hoe nu verder, waar kon ik heen, met wie moest ik nu wat uitzoeken?? Ik zocht houvast en antwoorden bij vriendinnen en deed mijn voordeel met hun coachende vaardigheden. Het was die ene coachende vriendin die vertelde dat ze naar het Atlasgebergte was geweest voor een wandelvakantie en daar zoveel rust en ontspanning had gevonden. Ontspannen Wandelreizen heette de site. Het trok me totaal niet, ik had geen spatje rust in mijn lijf, wilde die ontspanning helemaal niet en ik had ook geen behoefte aan een vakantie. En toch trok het…. Ik bekeek de site en de foto’s en belde met Lia. De vertrekdatum was in de zomer op mijn verjaardag en ik beschouwde het als een teken om op mijn geboortedag zoveel jaar later op reis te gaan.

Ik begreep van Lia dat wat zij aanbood niet als een vakantie bedoeld was in de zin van gezelligheid, sociale contacten, lekker eten, drinken en mooi weer. Het ging om rust, inkeer en bewust in het moment zijn. En ja, wat had ik dat nodig!

De reis waar ik aan deelnam die zomer was in de Hoge Atlas in Marokko. Ik had geen idee waar ik terecht zou komen en met wie ik dit avontuur zou delen en was daar behoorlijk zenuwachtig over. Het was fijn om Lia en de andere deelnemers op het vliegveld van Eindhoven te treffen. Samen inchecken, bagage perikelen delen, vliegen en in Marrakesh aankomen voelde veiliger met een groepje dan alleen. En dat gold ook voor de rest van de wandeltocht. Ik was genoeg alleen om in alle rust mijn eigen gevoelens en gedachten onder de loep te nemen. Het landschap was mooi maar rauw en het vroeg al mijn aandacht om mijn voeten goed neer te zetten en in het moment te zijn, één met de natuur. Eén met de omgeving en met mijn eigen lijf. Geen prikkels zoals telefoon, sociale media, drukke gesprekken, sociale verplichtingen. Geen verantwoordelijkheden zoals de weg uit stippelen, voor eten en drinken zorgen, een slaapplaats regelen. Het werd allemaal voor me gedaan, ik hoefde alleen maar achter Hossaine aan te lopen.

De sympathieke Berber die het gebergte als zijn broekzak kent en precies wist wat goed voor ons was. Ik voelde me veilig en gesteund en had evengoed álle ruimte voor mezelf. Iedere stap die ik zette was bewust, ieder gevoel dat ik ervaarde liet ik door me heen gaan, iedere gedachte kon ik plaatsen. Er was geen weg maar de stappen die ik zette vormden het pad. Het pad door de Atlas werd symbool voor mijn levenspad. Als ik achterom keek zag ik de indrukwekkende weidsheid van mijn bestaan en de sporen die ik achterliet en als ik vóór mij keek wist ik niet hoe dat pad zou lopen maar voelde ik vertrouwen. Vertrouwen in mijn eigen kunnen, in de ervaringsdeskundigheid die ik had opgedaan, in dat wat ik voelde en in dat wat ik kon bedenken. Mijn eigen levenspad, daar in de Atlas weer gevonden en bewandeld.

Een ervaring voor het leven en nog steeds dankbaar voor wat het me heeft gebracht.

José T.