Het past niet bij mij……..om gouden bergen te beloven……..als je deelneemt aan één van mijn wandelreizen of aan de wandelretraite.
Ongeveer negen weken na de geboorte van mijn zeer gewenste zoon raakte ik mentaal in een spiraal naar beneden. Ik kon alleen maar huilen, slapen was een ramp en de zorg voor mijn zoon deed ik op de automatische piloot.
Aanvankelijk leken mijn symptomen op een postpartum depressie maar naast somberheid werd ik in toenemende mate angstig. Ik ontwikkelde een (doods) angst die onverenigbaar met het leven was.
Reguliere- en alternatieve interventies die gebaseerd waren op symptoombestrijding volgden zonder veel effect. Het lukte me maar niet om me veilig te voelen bij mezelf, om mijn bestaansrecht te ervaren. Mijn overtuiging was dat ik er eigenlijk niet moest zijn.
Uiteindelijk besloot ik – met de grootst mogelijke aversie- om medicatie te gaan gebruiken. Daar knapte ik van op en ik kon verder met mijn leven, althans zo leek het.
De symptomen waren dan wel gedempt toch bleef iets knagen.
Dat “iets” werd duidelijk en vooral voelbaar toen ik een trauma sensitieve begeleiding (Identiteit-geOriënteerde Psychotrauma Therapie) volgde. Een enorm verdriet overviel me. Langzaam kwam het inzicht dat ik vanaf moment nul opgegroeid ben ik een sfeer van onveiligheid en daarmee een verstoorde hechting.
Later werd ik me ervan bewust dat de komst van mijn zoon de trigger was voor mijn doodsangst. Hij was als een spiegel voor mij, ik zag en voelde in hem mijzelf als baby. De baby met een groot tekort aan aandacht, warmte en liefde.
Ik ben heel blij dat ik dit proces ben aangegaan. Ik heb emoties doorvoeld, heb inzicht gekregen in systemische dynamieken, ben me van veel gedachten, gedragingen en gevoelens bewust geworden. Ik ben zachter voor mezelf, ik voel me rustiger. En ik krijg meer zelfvertrouwen.
Ging dit alles moeiteloos? Heb ik nu nergens last meer van? Ben ik nu helemaal in balans? Is mijn gevoeligheid verdwenen? Heb ik nu alles onder controle? Deed ik dit in drie maanden?
Nee, dit is een onrealistische voorstelling van zaken.
Om terug te komen op mijn openingszin is dit verhaal bedoeld om de torenhoge verwachtingen die gewekt worden in hulpverlenersland te relativeren.
Een dergelijk proces is onvoorspelbaar, moet steeds bijgesteld worden en heeft veel tijd en verdiepende aandacht nodig. Alleen dan ontstaat een duurzaam herstel.
Wat ik beoog en wel kan beloven als je met Ontspannen Wandelreizen op pad gaat is dat je letterlijk en figuurlijk op ontdekkingsreis gaat met jezelf.
Een waardevol avontuur.
