Een imposant berglandschap, een helder licht en rondom stilte, als je s ’morgens je hoofd buiten de tent steekt. Een mooier begin van een wandeldag in de Rozenvallei kan bijna niet.
En wat een luxe om geen zorgen te hebben over de tijd. Als de begeleiders langzaam gaan opruimen is het voor ons ook tijd om de spullen in te pakken.
De muildieren met hun begeleiders lopen een andere route. Hen zien we straks weer bij de lunch.
Wij gaan op pad met Hossaine in een comfortabel wandeltempo.
De Rozenvallei is onderdeel van het bergmassief de M’Goun in het Atlas gebergte met een top van ruim 4000m. De vallei wordt gevoed door de M’Goun rivier met enkele zijriviertjes. Het is dan ook een vruchtbare streek waar vanaf half april de heerlijke geurende M’Goun rozen bloeien. In het tweede weekend van mei is het groot feest als de rozen geoogst worden en daarna verwerkt in de cosmetische industrie. In het najaar staat de hele vallei vol met een grote variëteit aan vruchtdragende bomen en worden de gewassen op het land geoogst. In de wijde omtrek is het gezang te horen van de boeren die elkaar om beurten toezingen.
Geen wandeldag in dit kleurrijke gebeid is hetzelfde. We lopen door bergachtig gebeid met kleine geitenpaadjes, soms is er helemaal geen pad of moeten we wat klauteren over rotsblokken. Langs de oevers van de riviertjes wandelen we dwars door de begroeiing en soms moeten we een stroompje oversteken. Voor die gelegenheid hebben we sandalen in de rugzak gestopt. Het zal je verbazen hoe sterk de stroom kan zijn, het is dan ook verstandig om de oversteek samen te doen. Op sommige punten steken we het water over via smalle bruggetjes gemaakt van een boomstam. Ook hier is de helpende hand van Hossaine geen overbodige luxe.
Spectaculair is de Agouti gorge. Een smalle kloof met steile wanden aan weerszijden. Meestal staat er nog wat water in en dat is ook de reden waarom de kloof vol staat met knalroze lelies.
De dorpjes die we passeren bestaan voor een groot deel nog uit lemen huizen, het doet bijna Middeleeuws aan.
Dan zien we ergens in het landschap de muildieren staan. Dit betekent dat we aangekomen zijn bij de lunchplek. De begeleiders zijn druk in de weer met koken en wij kunnen neerploffen op de kussens. Eerst natuurlijk thee. Daarna een heerlijke verse lunch en dan is het tijd voor een lange middagpauze. Je pakt een matras of een deken, zoekt een fijn plekje uit en maakt het je gemakkelijk. Lezen, dutten, schrijven, met je voeten in het water, gewoon waar je zin in hebt.
Je merkt vanzelf dat er weer beweging komt als het tijd is om verder te gaan. Had ik al verteld dat je je horloge niet nodig hebt tijdens de tocht?
Het tweede gedeelte van de route brengt ons bij het volgende bivak. Dat kan een wandeling zijn van een uur en soms ook langer. Geen idee hoeveel kilometer we lopen, we zijn gewoon een hele dag op pad.
Aangekomen bij het nieuwe bivak staat de thee klaar. Elk bivak heeft zijn eigen charme, dat is het leuke van een trektocht. Je weet nooit waar je de volgende dag je tent op zal zetten. Na de thee met koekjes zetten we met hulp van de begeleiders de tenten op. Iedere deelnemer heeft de luxe van een eigen tent. Juist in een groepsreis is het heel fijn om wat privacy te hebben.
De dagelijkse douche bestaat uit een teiltje warm water dat je meeneemt in je tent. Soms is er water in de buurt waar je wat uitgebreider kunt badderen. Deze primitieve bedrijvigheden horen er allemaal bij en het went verrassend snel.
Dan roept Hossaine: “la soupe”. Het is inmiddels donker en tijd voor het avondeten. Bij kaarslicht wordt de soep opgediend, gevolgd door een hoofdgerecht en fruit en/of thee als dessert. Het is aangenaam warm in de kooktent en je voelt langzaam een aangename loomte opkomen. Lang natafelen zit er meestal niet in. Het buiten zijn, het wandelen, de indrukken, de zon, allemaal ingrediënten die hebben bijgedragen aan een enerverende dag. Nu is het tijd om uit te rusten en de slaapzak in te kruipen. Maar voordat je je tent in kruipt loont het de moeite om nog even aandacht te hebben voor de stilte van het berglandschap en de enorme sterrenpracht. De puurheid, de vredigheid, een sfeer zonder pretenties, je kunt het zomaar voelen.
Dan kan de tent dicht en de hoofdlamp uit.
Morgen een nieuwe wandeldag.
